Þannig er tungutalið tákn, ekki trúuðum heldur vantrúuðum. En spámannleg gáfa er ekki tákn vantrúuðum heldur trúuðum. Ef nú allur söfnuðurinn kæmi saman og allir töluðu tungum og inn kæmu menn utan safnaðar eða vantrúaðir, mundu þeir þá ekki segja: „Þið eruð vitstola“? En ef allir töluðu af spámannlegri andagift og inn kæmi einhver vantrúaður maður utan safnaðar, þá mundu allir sannfæra hann og láta hann standa fyrir máli sínu. Leyndustu hugsanir hans verða opinberar og hann fellur fram á ásjónu sína, tilbiður Guð og vottar: Guð er sannarlega hjá ykkur.
Hvernig er það þá, kæri söfnuður? Þegar þið komið saman þá hefur hver sitt fram að færa: sálm, kenningu, opinberun, tungutal, útlistun. Allt skal miða til uppbyggingar. Séu einhverjir, sem tala tungum, mega þeir vera tveir eða í mesta lagi þrír, hver á eftir öðrum og einn útlisti. En ef ekki er neinn til að útlista, þá þegi sá á safnaðarsamkomunni sem talar tungum en tali við sjálfan sig og við Guð. En spámenn tali tveir eða þrír og hinir skulu dæma um það sem sagt er. Fái einhver annar sem þar situr opinberun, þá þagni hinn fyrri. Því að allir getið þið flutt boðskap Guðs, hver á eftir öðrum, til þess að allir hljóti fræðslu og uppörvun. Andar spámanna eru spámönnum undirgefnir því að Guð er Guð friðar, ekki truflunar.
Eins og siður er í öllum söfnuðum hinna heilögu skulu konur þegja á safnaðarsamkomum því að þeim er ekki leyft að tala heldur skulu þær hlýða eins og líka lögmálið býður. En ef þær vilja fræðast um eitthvað, þá skulu þær spyrja eiginmenn sína heima. Konum sæmir ekki að tala á safnaðarsamkomu. Eða er Guðs orð frá ykkur komið? Eða er það komið til ykkar einna?
Ef nokkur þykist vera spámaður eða gæddur gáfum andans, hann skynji að það sem ég skrifa ykkur er boðorð Drottins. Vilji einhver ekki við það kannast verður ekki við hann kannast. Sækist þess vegna, systkin, eftir spámannlegri gáfu og bannið engum að tala tungum. En allt fari sómasamlega fram og með reglu.
