Minnstu þess, Drottinn, hvað hefur á oss dunið,
lít þú á og sjá smán vora.
Arfleifð vor er komin í hendur framandi manna,
húsin í hendur útlendinga.
Vér erum orðin munaðarlaus, föðurlaus,
mæður vorar orðnar sem ekkjur.
Vatnið sem vér drekkum verðum vér að kaupa,
viðinn fáum vér aðeins gegn borgun.
Ofsækjendur eru á hælum vorum,
örþreytt fáum vér enga hvíld.
Vér gengum í bandalag við Egyptaland
og Assýríu til þess að fá matbjörg.
Feður vorir syndguðu, þeir eru eigi framar til
en vér berum sekt þeirra.
Þrælar drottna yfir oss,
enginn hrífur oss úr höndum þeirra.
Vér hættum lífinu við að afla fæðu
sökum sverðsins í eyðimörkinni.
Hörund vort er heitt eins og ofn
af hungurbruna.
Konum er nauðgað í Síon,
meyjum í borgum Júda,
höfðingjar gripnir og hengdir,
öldungum engin virðing sýnd.
Æskumennirnir verða að þræla við kvörnina
og sveinarnir hrasa undir viðarbyrðunum.
Öldungarnir eru horfnir úr borgarhliðunum,
æskumennirnir frá strengleikum.
Fögnuður hjartna vorra er horfinn,
gleðidans vor snúinn í sorg.
Kórónan er fallin af höfði voru,
vei oss, því að vér höfum syndgað.
Sökum þessa er hjarta vort sjúkt
og vegna þessa eru augu vor döpur,
vegna Síonarfjalls sem er í eyði
og refir hlaupa nú um.
Þú, Drottinn, ríkir að eilífu,
hásæti þitt stendur frá kyni til kyns.
Hví hefur þú gleymt oss með öllu,
yfirgefið oss svo lengi?
Snú þú oss til þín, Drottinn, þá snúum vér aftur,
endurnýja daga vora eins og til forna.
Eða hefur þú hafnað oss fyrir fullt og allt
og ert oss reiður úr öllu hófi?
