Þegar kvöld var komið fóru lærisveinar Jesú niður að vatninu, stigu út í bát og lögðu af stað yfir um vatnið til Kapernaúm. Myrkur var skollið á og Jesús var ekki enn kominn til þeirra. Vind gerði hvassan og tók vatnið að æsast. Þegar þeir höfðu róið hér um bil tuttugu og fimm eða þrjátíu skeiðrúm sáu þeir Jesú gangandi á vatninu og nálgast bátinn. Þeir urðu hræddir en hann sagði við þá: „Það er ég, óttist eigi.“ Þeir vildu þá taka hann í bátinn en í sömu svifum rann báturinn að landi þar sem þeir ætluðu að lenda.
Daginn eftir sá fólkið, sem eftir var handan vatnsins, að þar hafði ekki verið nema einn bátur og að Jesús hafði ekki stigið í bátinn með lærisveinum sínum heldur höfðu þeir farið burt einir saman. Aðrir bátar komu frá Tíberías í nánd við staðinn þar sem Drottinn hafði gert þakkir og fólkið etið brauðið. Nú sáu menn að Jesús var ekki þarna fremur en lærisveinar hans. Þeir stigu því í bátana og komu til Kapernaúm í leit að Jesú.
Þeir fundu hann hinum megin við vatnið og spurðu hann: „Rabbí, nær komstu hingað?“
Jesús svaraði þeim: „Sannlega, sannlega segi ég yður: Þér leitið mín ekki af því að þér sáuð tákn, heldur af því að þér átuð af brauðunum og urðuð mettir. Aflið yður eigi þeirrar fæðu sem eyðist heldur þeirrar fæðu sem varir til eilífs lífs og Mannssonurinn mun gefa yður. Því að faðirinn, sjálfur Guð, hefur veitt honum vald sitt.“
Þá sögðu þeir við hann: „Hvað eigum við að gera svo að við vinnum verk Guðs?“
Jesús svaraði þeim: „Það er verk Guðs að þér trúið á þann sem hann sendi.“
