Bæn guðsmannsins Móse.
Drottinn, þú hefur verið oss athvarf
frá kyni til kyns.
Áður en fjöllin fæddust
og jörðin og heimurinn urðu til,
frá eilífð til eilífðar ert þú, ó Guð.
Þú lætur manninn hverfa aftur til duftsins
og segir: „Hverfið aftur, þér mannanna börn.“
Því að þúsund ár eru í þínum augum
sem dagurinn í gær, þegar hann er liðinn,
já, eins og næturvaka.
Þú hrífur þau burt sem í svefni,
þau er að morgni eru sem gróandi gras.
Að morgni blómgast það og grær,
að kvöldi fölnar það og visnar.
Vér hverfum fyrir reiði þinni,
skelfumst bræði þína.
Þú hefur sett þér fyrir sjónir misgjörðir vorar
og leyndar syndir fyrir ljós auglitis þíns.
Allir dagar vorir hverfa fyrir reiði þinni,
ár vor líða sem andvarp.
Ævidagar vorir eru sjötíu ár
og þegar best lætur áttatíu ár,
og dýrasta hnossið er mæða og hégómi,
því að þeir líða í skyndi og vér fljúgum burt.
Hver skilur mátt reiði þinnar,
heift þína, svo að hann óttist þig?
Kenn oss að telja daga vora,
að vér megum öðlast viturt hjarta.
Snú þú aftur, Drottinn. Hversu lengi?
Sýn þjónum þínum miskunn.
Metta oss að morgni með miskunn þinni,
að vér megum fagna og gleðjast alla daga vora.
Veit oss gleði í stað daga þeirra er þú lægðir oss,
ára þeirra er vér máttum illt þola.
Sýn þjónum þínum dáðir þínar
og dýrð þína börnum þeirra.
Gæska Drottins, Guðs vors, sé með oss,
blessa þú verk handa vorra.
