Orð Drottins kom til mín: Mannssonur, segðu þetta við höfðingja Týrusar: Svo segir Drottinn Guð: Hjarta þitt varð svo hrokafullt að þú sagðir: „Ég er Guð. Ég bý í bústað guða í miðju hafi.“ En þú ert maður en ekki guð þótt þú héldir að þú líktist guði.
Víst ertu vitrari en Daníel,
enginn leyndardómur er þér hulinn.
Þú aflaðir auðs með visku og skilningi,
dróst saman gull og silfur í fjárhirslu þína.
Með mikilli þekkingu og verslun
jókstu auðæfi þín
og hjarta þitt varð þóttafullt vegna auðs þíns.
Þess vegna segir Drottinn Guð svo:
Þar sem þú heldur í hjarta þínu að þú sért Guði líkur
sendi ég framandi þjóðir gegn þér,
grimmar þjóðir.
Þær draga sverð úr slíðrum
gegn þinni fögru visku,
vanhelga ljóma þinn.
Þeir senda þig niður í gryfjuna
og þú hlýtur dauða hins vopnbitna úti á rúmsjó.
Ætlar þú enn að segja: „Ég er guð,“
frammi fyrir þeim sem svipta þig lífi?
Þú ert maður, ekki guð,
í höndum þeirra sem vega þig.
Þú hlýtur dauða óumskorinna
fyrir hendi framandi manna.
Ég hef talað, segir Drottinn Guð.
Orð Drottins kom til mín:
Mannssonur, flyttu harmljóð um konunginn í Týrus og segðu við hann: Svo segir Drottinn Guð:
Þú varst fullkomleikinn sjálfur,
fullur visku og fullkominn að fegurð.
Þú varst í Eden, garði Guðs,
þakinn alls kyns dýrum steinum:
rúbín, tópas og jaspis,
krýsolít, karneol og ónyx,
lapís, granat og smaragð,
og skart úr gulli, hamrað og grafið,
var eign þín,
sett á þig daginn sem þú varst skapaður.
Ég gerði þig verndarkerúb,
þú varst á heilögu fjalli guðanna,
gekkst innan um glóandi steina.
Breytni þín var flekklaus
frá sköpunardegi þínum
þar til misgjörð fannst hjá þér.