Ég kalla til Guðs og hrópa,
kalla til Guðs svo að hann heyri til mín.
Í neyð minni leita ég til Drottins,
rétti út hendur mínar um nætur og þreytist ekki,
ég læt ekki huggast.
Minnist ég Guðs andvarpa ég,
hugsi ég mig um missi ég móðinn. (Sela)
Þú heldur augum mínum opnum,
mér er órótt og ég má eigi mæla.
Ég íhuga fyrri daga,
löngu liðin ár.
Ég er hugsi um nætur,
hugleiði í hjarta mínu,
grandskoða hug minn.
Útskúfar Drottinn um aldur og ævi,
er náð hans með öllu horfin,
er trúfesti hans á enda,
fyrirheit hans endanlega þrotin?
Hefur Guð gleymt gæsku sinni
og í reiði byrgt miskunn sína? (Sela)
Ég hugsa: „Þetta er kvöl mín,
að hægri hönd Hins hæsta hefur breyst.“
