Guð er konungur minn frá ómunatíð,
hann, sem færir jörðinni hjálpræði.
Þú klaufst hafið með mætti þínum,
þú molaðir hausa drekanna á hafinu,
þú braust hausa Levjatans,
gafst hann eyðimerkurdýrum að æti,
þú lést lindir og læki spretta fram,
þurrkaðir upp vatnsmikil fljót,
þinn er dagurinn og þín er nóttin,
þú gerðir ljós og sól,
þú ákvaðst öll mörk jarðar,
sumar og vetur gerðir þú.
Mundu, Drottinn, að fjandmaðurinn spottar
og heimskingjar lasta nafn þitt.
Ofursel ekki villidýrinu líf turtildúfu þinnar,
gleym ekki um aldur lífi þinna hrjáðu.
Gef gætur að sáttmála þínum
því að í hverju skúmaskoti landsins ríkir ofbeldi.
Lát kúgaða ekki snúa frá þér með smán,
megi smáðir og snauðir lofa nafn þitt.
Rís upp, Guð, berstu fyrir málstað þínum,
minnstu þess að heimskingjar lasta þig liðlangan daginn,
gleym eigi hrópi óvina þinna
og glaumkæti fjandmanna þinna sem sífellt stígur upp.
