Eftir þetta kvaddi Drottinn til aðra, sjötíu og tvo að tölu, og sendi þá á undan sér, tvo og tvo, í hverja þá borg og stað sem hann ætlaði sjálfur að koma til. Og hann sagði við þá: „Uppskeran er mikil en verkamenn fáir. Biðjið því Drottin uppskerunnar að senda verkamenn til uppskeru sinnar. Farið! Ég sendi yður eins og lömb meðal úlfa. Hafið ekki pyngju, ekki mal eða skó og heilsið engum á leiðinni. Hvar sem þér komið í hús, þá segið fyrst: Friður sé með húsi þessu. Og sé þar nokkurt friðarins barn mun friður yðar hvíla yfir því, ella hverfa aftur til yðar. Verið um kyrrt í sama húsi, neytið þess sem þar er fram borið í mat og drykk. Verður er verkamaðurinn launa sinna. Eigi skuluð þér flytjast hús úr húsi. Og hvar sem þér komið í borg og tekið er við yður, þá neytið þess sem sett er fyrir yður. Læknið þá sem þar eru sjúkir og segið þeim: Guðs ríki er komið í nánd við yður. En hvar sem þér komið í borg og eigi er við yður tekið, þá farið út á strætin og segið: Jafnvel það dust sem loðir við fætur vora úr borg yðar þurrkum vér af oss og þér getið hirt það. Vitið samt þetta, að Guðs ríki er komið í nánd. Ég segi yður: Bærilegra mun Sódómu á þeim degi en þeirri borg.
