Sedekía var tuttugu og eins árs þegar hann varð konungur og ríkti í Jerúsalem ellefu ár. Hann gerði það sem illt var í augum Drottins, Guðs síns. Hann lét ekki undan Jeremía spámanni sem talaði fyrir munn Drottins. Hann gerði meira að segja uppreisn gegn Nebúkadnesari konungi sem hafði látið hann sverja sér trúnað við Guð. Hann var harðsvíraður og herti hjarta sitt svo að hann sneri sér ekki til Drottins, Guðs Ísraels. Allir leiðtogar Júda, prestarnir og almenningur, urðu sífellt svikulli. Þeir líktu eftir viðbjóðslegum siðum annarra þjóða og saurguðu hús Drottins sem Drottinn hafði helgað í Jerúsalem. Samt sendi Drottinn, Guð feðra þeirra, sífellt boðskap til þeirra af munni sendiboða sinna því að hann vildi hlífa lýð sínum og bústað sínum. En þeir hlógu að sendiboðum Guðs, fyrirlitu boðskap hans og hæddu spámenn hans þar til heift Drottins gegn lýð sínum varð svo mikil að ekkert varð til bjargar.
Nú lét Drottinn konung Kaldea halda gegn þeim. Hann felldi æskumenn þeirra með sverði í húsi helgidóms þeirra. Hann hlífði hvorki ungum körlum né konum, kornabörnum né öldungum, Drottinn seldi alla í hendur hans. Nebúkadnesar flutti öll áhöld úr húsi Guðs, bæði stór og smá, til Babýlonar. Einnig flutti hann þangað alla fjársjóði húss Drottins, konungsins og embættismanna hans. Kaldear brenndu hús Guðs, rifu niður múra Jerúsalem, kveiktu í öllum höllum borgarinnar og skemmdu allt verðmætt. Nebúkadnesar flutti alla sem sluppu undan sverðinu í útlegð til Babýlonar. Þeir urðu þrælar hans og sona hans þar til Persar náðu yfirráðum. Þar með rættist orð Drottins sem flutt var af munni Jeremía. Landið hvíldist allan tímann sem það var í eyði, þar til sjötíu ár voru liðin og það hafði endurheimt sín vanræktu hvíldarár.
