Þér ber lofsöngur, Guð á Síon,
og við þig séu heitin efnd.
Þú, sem heyrir bænir,
til þín leita allir menn.
Þegar misgjörðir vorar verða oss um megn
fyrirgefur þú oss.
Sæll er sá sem þú velur og lætur nálgast þig,
hann fær að dveljast í forgörðum þínum.
Vér mettumst af gæðum húss þíns,
heilagleik musteris þíns.
Þú bænheyrir oss af réttlæti
með ógnvekjandi verkum,
þú Guð hjálpræðis vors,
þú athvarf allra endimarka jarðarinnar
og fjarlægra stranda,
þú sem festir fjöllin með krafti þínum,
gyrtur styrkleika,
þú lægir brimgný hafanna,
öldugnýinn og háreysti þjóðanna.
Þeir sem búa við endimörk jarðar
skelfast máttarverk þín,
austrið og vestrið lætur þú fagna.
Þú annast landið og vökvar það,
fyllir það auðlegð.
Lækur Guðs er bakkafullur,
þú sérð mönnum fyrir korni
því að þannig hefur þú gert landið úr garði.
Plógförin á jörðinni gegnvætir þú,
sléttar plægt land,
mýkir jarðveginn með regnskúrum,
blessar það sem úr honum vex.
Þú krýndir árið með gæsku þinni,
vagnspor þín drjúpa af feiti.
Beitilöndin í auðninni gleðjast,
hæðirnar gyrðast fögnuði,
hagarnir klæðast hjörðum
og dalirnir þekjast korni,
allt fagnar og syngur.
