Sálmur eftir Davíð þá er hann var í Júdaeyðimörk.
Drottinn, þú ert minn Guð, þín leita ég.
Sál mína þyrstir eftir þér, hold mitt þráir þig,
í vatnslausu landi, skrælnuðu af þurrki.
Þannig hef ég litast um eftir þér í helgidóminum
til að sjá mátt þinn og dýrð.
Miskunn þín er mætari en lífið.
Varir mínar skulu vegsama þig.
Þannig mun ég lofa þig á meðan ég lifi,
hefja upp hendurnar í þínu nafni.
Ég mettast eins og af feitmeti
og með fagnandi vörum lofar þig munnur minn
þá er ég minnist þín í hvílu minni,
hugsa um þig á næturvökunum.
Því að þú komst mér til hjálpar,
í skugga vængja þinna fagna ég.
Sál mín heldur sér fast við þig,
hægri hönd þín styður mig.
Þeir sem sækjast eftir lífi mínu
munu sjálfir hverfa í djúp jarðar.
Þeir munu verða ofurseldir sverðseggjum,
verða sjakölum að bráð.
En konungurinn mun gleðjast yfir Guði,
hver, sem sver við hann, skal fagna
af því að munni lygaranna verður lokað.
