4. kafli
Því að við erum orðin hluttakar Krists svo framarlega sem við treystum honum staðfastlega allt til enda eins og í upphafi. Svo segir: „Ef þér heyrið raust hans í dag, þá forherðið ekki hjörtu yðar eins og í uppreisninni.“ – Hverjir voru þá þeir sem heyrt höfðu og gerðu þó uppreisn? Voru það ekki einmitt allir þeir sem Móse hafði leitt út af Egyptalandi? Og hverjum „var hann gramur í fjörutíu ár“? Var það ekki þeim sem syndgað höfðu og báru beinin á eyðimörkinni? Og hverjum „sór hann að eigi skyldu þeir ganga inn til hvíldar hans,“ nema hinum óhlýðnu? Við sjáum að sakir vantrúar fengu þeir eigi gengið inn.
5. kafli
Sérhver æðsti prestur er tekinn úr flokki manna og settur í þágu manna til að þjóna frammi fyrir Guði og bera fram gáfur og fórnir fyrir syndir. Hann getur verið mildur við fáfróða og vegvillta þar sem hann sjálfur er breyskur. Og sökum þess á hann að bera fram syndafórn, eigi síður fyrir sjálfan sig en fyrir lýðinn. Enginn tekur sér sjálfum þennan heiður, það er Guð sem kallar hann eins og Aron.
Þannig tók Kristur sér ekki sjálfur þá vegsemd að verða æðsti prestur heldur sagði Guð við hann:
Þú ert sonur minn,
í dag hef ég fætt þig.
Og á öðrum stað:
Þú ert prestur að eilífu
að hætti Melkísedeks.
Á dögum jarðvistar sinnar bar Jesús með sárum andvörpum og tárum bænir fram fyrir þann sem megnaði að frelsa hann frá dauða og hann var bænheyrður sakir trúar sinnar. Þótt hann væri sonur Guðs lærði hann að hlýða með því að þjást. Þegar hann hafði fullnað allt varð hann öllum, sem honum fylgja, sá sem gefur eilíft hjálpræði, af Guði nefndur æðsti prestur að hætti Melkísedeks.