Á þriðja stjórnarári Jójakíms konungs í Júda kom Nebúkadnesar Babýloníukonungur og settist um Jerúsalem. Drottinn gaf honum á vald Jójakím Júdakonung og jafnframt ýmis áhöld úr húsi Guðs. Þau flutti hann til Sínearlands í musterissjóði guðs síns.
Konungur bauð Aspenasi, æðsta geldingi sínum, að flytja til sín nokkra Ísraelsmenn af konungs- og aðalsættum, unga menn, lýtalausa og fríða sýnum, vel menntaða á öllum sviðum, fróða og hæfa til þjónustu í konungshöllinni. Skyldi þeim kennt að rita og tala mál Kaldea.
Konungur lét skammta þeim mat og vín daglega af konungsborði. Skyldi mennta þá í þrjú ár en að þeim loknum skyldu þeir þjóna við hirðina. Meðal þessara manna voru þeir Daníel, Hananja, Mísael og Asarja, allir frá Júda. Æðsti geldingur konungs gaf þeim nöfn og kallaði Daníel Beltsasar, Hananja Sadrak, Mísael Mesak og Asarja Abed-Negó.
En Daníel einsetti sér að saurga sig hvorki á krásum af konungsborði né víni konungs. Hann bað því æðsta gelding konungs að hlífa sér við slíkri saurgun. Guð vakti velvilja og samúð með Daníel hjá æðsta geldingi konungs og Aspenas sagði við Daníel: „Nú hefur herra minn, konungurinn, ákveðið hvað þið skuluð eta og drekka. En smeykur er ég um að konungur kunni að gera mig höfðinu styttri ef þið lítið verr út en félagar ykkar.“
