Hlýð, Guð, á bæn mína,
fel þig eigi þegar ég sárbæni þig.
Hlusta og svara mér,
ég er órór og kveina,
skelfingu lostinn yfir hrópum óvinarins,
ásókn hins óguðlega,
því að þeir steypa yfir mig ógæfu
og ofsækja mig grimmilega.
Hjartað berst ákaft í brjósti mér,
dauðans angist kemur yfir mig.
Ótti og skelfing nísta mig
og hryllingur fer um mig allan
svo að ég segi: „Ó, að ég hefði vængi eins og dúfan,
þá mundi ég fljúga burt og finna hvíldarstað,
mundi svífa langt burt,
vera um kyrrt í eyðimörkinni. (Sela)
Ég mundi flýta mér að finna hæli
fyrir þjótandi vindum og veðri.“
Sundra þeim, Drottinn, rugla mál þeirra
því að ég sé kúgun og deilur í borginni.
Nótt sem dag ganga þær á múrnum umhverfis hana
en ranglæti og armæða eru þar inni fyrir.
Glötun er inni í henni,
ofbeldi og svik víkja eigi burt frá torgi hennar
því að það er eigi óvinur sem hæðir mig,
það gæti ég þolað,
og eigi hatursmaður minn er hreykir sér yfir mig,
fyrir honum gæti ég farið í felur,
heldur þú, jafningi minn,
vinur minn og félagi.
Við vorum ástúðarvinir
er við gengum í mannþrönginni í hús Guðs.
Dauðinn komi yfir þá,
stígi þeir lifandi niður til heljar
því að illskan á sér bústað í barmi þeirra.
