Job hélt áfram ræðu sinni og sagði:
Ég vildi að ég væri eins og áður fyrr
þegar Guð verndaði mig,
þegar hann lét lampa sinn lýsa yfir höfði mér
og ég gekk við ljós hans í myrkri.
Eins og þegar ég var á besta aldri,
þegar Guð skýldi tjaldi mínu
og Hinn almáttki var enn með mér
og börnin mín voru í kringum mig,
þegar ég þvoði fætur mína í mjólk
og ólífuolían streymdi til mín úr klettunum.
Þegar ég gekk um hlið mitt til borgarinnar
og settist í sæti mitt á torginu
drógu æskumenn sig í hlé þegar þeir sáu mig
og öldungar risu á fætur og stóðu kyrrir,
höfðingjar gættu tungu sinnar
og lögðu hönd á munn sér,
tignarmenn lækkuðu róminn
og tunga þeirra loddi við góminn.
Sá sem hlustaði á mig lofaði mig,
hver sem sá mig hældi mér
því að ég bjargaði snauðum sem hrópaði á hjálp
og munaðarlausum sem enginn liðsinnti.
Sá sem var hætt kominn blessaði mig
og ég fyllti hjarta ekkjunnar fögnuði.
Ég klæddist réttlæti,
ráðvendni mín fór mér vel eins og kápa og vefjarhöttur.
Ég varð blindum augu
og lömuðum fætur.
Ég varð snauðum faðir,
kannaði deilur mér óþekktra manna,
braut kjálka illmennis
og reif bráðina úr tönnum þess.
