Heyrið þetta, allar þjóðir,
hlustið, allir heimsbúar,
bæði háir og lágir,
jafnt ríkir sem fátækir.
Munnur minn mælir speki
og ígrundun hjarta míns er hyggindi.
Ég hneigi eyra mitt að spakmæli,
ræð gátu mína við hörpuhljóm.
Hví skyldi ég óttast á neyðartímum
þegar heift svikara ógnar úr öllum áttum?
Þeir reiða sig á auð sinn
og stæra sig af ríkidæmi sínu.
En enginn fær keypt bróður sinn lausan
eða greitt Guði lausnargjald fyrir hann,
lausnargjaldið fyrir líf hans væri of hátt,
ekkert mundi nokkru sinni nægja
til að hann fengi að lifa um aldur
og þyrfti aldrei að sjá gröfina.
Nei, hann sér að vitrir menn deyja,
fífl og fáráðlingar farast hver með öðrum
og láta öðrum eftir auð sinn.
Grafir verða heimkynni þeirra um aldur,
bústaðir þeirra frá kyni til kyns
þótt þeir hafi kennt lendur við nafn sitt.
Þrátt fyrir auð sinn er maðurinn dauðlegur,
eins og dýrin hlýtur hann að deyja.
Svo fer þeim sem treysta sjálfum sér
og þeim sem fylgja þeim og þóknast tal þeirra. (Sela)
Þeir stefna til heljar sem sauðahjörð,
dauðinn heldur þeim á beit.
Að morgni ríkja réttlátir yfir þeim
og mynd þeirra eyðist,
hel verður bústaður þeirra.
En Guð mun leysa líf mitt úr greipum heljar
og hann mun taka við mér. (Sela)
Óttastu ekki þegar einhver auðgast,
þegar velmegun eykst í húsi hans,
því að hann tekur ekkert af því með sér þegar hann deyr,
auður hans fylgir honum ekki til heljar.
Hann kann að telja sig sælan meðan hann lifir,
– þér er hælt því að þér vegnar vel, –
samt verður hann að safnast til feðra sinna
sem aldrei framar líta ljósið.
Sá sem á auð en engan skilning
hlýtur að deyja eins og dýrin.
