Sál mín er beygð í mér,
því vil ég minnast þín
frá Jórdanar- og Hermonlandi,
frá litla fjallinu.
Eitt djúpið kallar á annað
þegar fossar þínir duna,
allir boðar þínir og bylgjur
ganga yfir mig.
Um daga býður Drottinn út náð sinni
og um nætur syng ég honum ljóð,
bæn til Guðs lífs míns.
Ég segi við Guð, bjarg mitt:
„Hví hefur þú gleymt mér?
Hví verð ég að ganga um harmandi,
kúgaður af óvinum?“
Háð fjandmanna minna
nístir mig í merg og bein
þegar þeir segja allan daginn:
„Hvar er Guð þinn?“
Hví ert þú buguð, sál mín, og ólgar í mér?
Vona á Guð
því að enn mun ég fá að lofa hann,
hjálpræði auglitis míns og Guð minn.
