Maskíl eftir Davíð þegar hann var í hellinum. Bæn.
Ég hrópa hátt til Drottins,
hef rödd mína til Drottins og bið um miskunn.
Ég úthelli fyrir honum kvíða mínum,
tjái honum neyð mína.
Þegar kjarkurinn bregst mér
þekkir þú götu mína.
Á veginn, sem ég geng,
lögðu menn snörur fyrir mig.
Ég lít til hægri og skyggnist um
en enginn kannast við mig.
Mér er varnað sérhvers athvarfs,
enginn spyr hvort ég sé á lífi.
Ég hrópa til þín, Drottinn,
og segi: Þú ert hæli mitt,
hlutskipti mitt á landi lifenda.
Gef gaum að kveini mínu
því að ég er þjakaður mjög.
Bjarga mér frá ofsækjendum mínum
því að þeir eru sterkari en ég.
Leið mig út úr fangelsinu
svo að ég geti lofað nafn þitt.
Réttlátir hópast þá um mig
því að þú reynist mér vel.
