2 Kæri söfnuður,[ álítið það mesta fagnaðarefni er þið ratið í ýmiss konar raunir. 3 Þið vitið að trúfesti ykkar vekur þolgæði 4 en þolgæðið á að birtast í því sem þið gerið, til þess að þið séuð fullkomin og alger og ykkur sé í engu ábótavant.
5 Ef einhvern mann í ykkar hópi brestur visku, þá biðji hann Guð sem gefur öllum örlátlega og átölulaust og honum mun gefast. 6 En hann biðji í trú án þess að efast. Sá sem efast er líkur sjávaröldu er rís og hrekst fyrir vindi. 7 Sá maður má eigi ætla að hann fái nokkuð hjá Drottni. 8 Hann er tvílyndur og reikull í öllu atferli sínu.

Lagning og upphefð

9 Sá sem er lágt settur hrósi sér af upphefð sinni, 10 auðmaðurinn af allsleysi sínu því að hann mun líða undir lok eins og blóm á engi. 11 Sólin kemur upp með steikjandi hita og svíður grasið og blóm þess fellur og fegurð þess verður að engu. Þannig mun og auðugur maður visna upp á vegum sínum.

Guð freistar einskis manns

12 Sæll er sá maður sem stenst freistingu og reynist hæfur. Guð mun veita honum kórónu lífsins sem hann hefur heitið þeim er elska hann. 13 Enginn má segja er hann verður fyrir freistingu: „Guð freistar mín.“ Hið illa getur eigi freistað Guðs og sjálfur freistar hann einskis manns. 14 Það er eigin girnd sem freistar sérhvers manns og dregur hann og tælir. 15 Þegar girndin síðan er orðin þunguð elur hún synd og þegar syndin er orðin fullþroskuð leiðir hún til dauða.
16 Villist ekki, elskuð systkin.[ 17 Sérhver góð gjöf og sérhver fullkomin gáfa er ofan að, frá föður ljósanna. Hjá honum er engin umbreyting né flöktandi skuggar. Hann er ávallt hinn sami. 18 Hann ákvað að láta orð sannleikans vekja okkur til lífs til þess að við skyldum vera frumgróði sköpunar hans.