1 Þegar Samúel var orðinn gamall gerði hann syni sína að dómurum í Ísrael. 2 Frumgetinn sonur hans hét Jóel en sá næsti Abía. Þeir voru dómarar í Beerseba. 3 En synir hans fetuðu ekki í fótspor hans. Þeir voru ágjarnir, þágu mútur og hölluðu þar með réttinum.
4 Þá söfnuðust allir öldungar Ísraels saman, komu til Samúels í Rama 5 og sögðu við hann: „Þú ert orðinn gamall og synir þínir feta ekki í fótspor þín. Þú skalt því setja okkur konung eins og allar aðrar þjóðir hafa.“
6 En Samúel mislíkaði að þeir sögðu: „Fáðu okkur konung sem ríki yfir okkur.“ Samúel bað því til Drottins 7 og Drottinn svaraði honum: „Hlýddu kröfu fólksins og gerðu allt sem það biður um. Þjóðin hefur ekki hafnað þér heldur hefur hún hafnað mér sem konungi sínum. 8 Hún er söm við sig. Allt frá þeim degi er ég leiddi þjóðina frá Egyptalandi og til þessa dags hefur hún sífellt snúið við mér baki og þjónað öðrum guðum. Eins ferst henni nú við þig. 9 En þú skalt verða við kröfu hennar. Fyrst skaltu vara hana alvarlega við og kynna henni réttindi konungsins sem skal ríkja yfir henni.“
