Fæðing Jóhannesar
57 Nú kom sá tími að Elísabet skyldi verða léttari og ól hún son. 58 Og nágrannar hennar og ættmenn heyrðu hversu mikla miskunn Drottinn hafði auðsýnt henni og samfögnuðu henni.
59 Á áttunda degi komu þeir að umskera sveininn og vildu þeir láta hann heita Sakaría í höfuðið á föður sínum. 60 Þá mælti móðir hans: „Eigi skal hann svo heita heldur Jóhannes.“
61 En þeir sögðu við hana: „Enginn er í ætt þinni sem heitir því nafni.“ 62 Bentu þeir þá föður hans að hann léti þá vita hvað sveinninn skyldi heita.
63 Hann bað um spjald og reit: „Jóhannes er nafn hans,“ og urðu þeir allir undrandi. 64Jafnskjótt laukst upp munnur hans og tunga. Hann fór að tala og lofaði Guð. 65 En ótta sló á alla nágranna þeirra og þótti þessi atburður miklum tíðindum sæta í allri fjallbyggð Júdeu. 66 Og allir, sem þetta heyrðu, festu það í huga sér og sögðu: „Hvers má vænta af þessu barni?“ Því að hönd Drottins var með honum.
Lofsöngur Sakaría
67 En Sakaría faðir hans fylltist heilögum anda og mælti af spámannlegri andagift:
…
76 Og þú, sveinn, munt nefndur verða spámaður Hins hæsta
því að þú munt ganga fyrir Drottni að greiða vegu hans
77 og veita lýð hans þekkingu á hjálpræðinu
sem er fyrirgefning synda þeirra.
78 Þessu veldur hjartans miskunn Guðs vors.
Hún lætur upp renna sól af hæðum að vitja vor
79 og lýsa þeim sem sitja í myrkri og skugga dauðans
og beina fótum vorum á friðar veg.
80 En sveinninn óx og varð þróttmikill í anda. Hann dvaldist í óbyggðum til þess dags er hann skyldi koma fram fyrir Ísrael.