25 Um miðnætti báðust þeir Páll og Sílas fyrir og lofsungu Guði en bandingjarnir hlustuðu á þá. 26 Þá varð skyndilega landskjálfti mikill svo að grunnur fangelsisins riðaði. Jafnskjótt opnuðust allar dyr og fjötrarnir féllu af öllum. 27 Fangavörðurinn vaknaði við og er hann sá fangelsisdyrnar opnar dró hann sverð sitt og vildi fyrirfara sér þar eð hann hugði fangana flúna. 28 Þá kallaði Páll hárri raustu: „Ger þú sjálfum þér ekkert mein, við erum hér allir!“ 29Fangavörðurinn bað um ljós, stökk inn og féll óttasleginn til fóta Páli og Sílasi. 30 Síðan leiddi hann þá út og sagði: „Herrar mínir, hvað á ég að gera til að verða hólpinn?“
31 En þeir sögðu: „Trú þú á Drottin Jesú og þú munt verða hólpinn og heimili þitt.“ 32 Og þeir fluttu honum orð Drottins og öllum á heimili hans. 33 Samstundis tók fangavörðurinn þá með sér um nóttina, laugaði meiðsli þeirra eftir höggin og var hann þegar skírður og allt hans fólk. 34 Síðan fór hann með þá upp í hús sitt, bar þeim mat og hann og allt heimafólk hans fagnaði yfir því að hafa tekið trú á Guð.
35 Þegar dagur rann sendu höfuðsmennirnir réttarþjóna sem sögðu: „Lát þú menn þessa lausa.“ 36 Fangavörðurinn flutti Páli þessi orð: „Höfuðsmennirnir hafa sent boð um að þið skuluð látnir lausir. Gangið nú út og farið í friði.“
37 En Páll sagði við þá: „Þeir hafa opinberlega látið húðstrýkja okkur, rómverska menn, án dóms og laga og varpa í fangelsi og nú ætla þeir leynilega að hleypa okkur út. Ég held nú síður. Þeir skulu koma sjálfir og leiða okkur út.“
38 Réttarþjónarnir fluttu höfuðsmönnunum þessi orð. Þeir urðu hræddir er þeir heyrðu að þeir væru rómverskir 39 og komu og friðmæltust við þá, leiddu þá út og báðu þá að fara burt úr borginni.
40 Þegar þeir voru komnir út úr fangelsinu fóru þeir heim til Lýdíu, fundu trúsystkinin[ og hughreystu þau. Síðan héldu þeir af stað.