Sáttmálinn rofinn
1Ef maður rekur konu sína frá sér og hún fer
og verður eiginkona annars manns,
getur hún þá snúið til hans aftur?
Mundi þetta land ekki vanhelgast af því?
Og þú sem hefur hórast með mörgum friðlum,
ættir þú að geta snúið aftur til mín? segir Drottinn.
2Líttu til gróðurvana hæðanna,
gættu að: Hvar hefur þú ekki verið svívirt?
Þú sast við veginn og beiðst friðla eins og Arabi í eyðimörkinni.
Þú vanhelgaðir landið með hórdómi þínum og illsku
3svo að rigningu var haldið aftur
og ekkert vorregn féll.
En þú varst ófyrirleitin á svip eins og skækja
og vildir ekki skammast þín.
4Eigi að síður hefur þú hrópað til mín:
„Faðir minn, unnusti æsku minnar.
5Verður hann ævinlega reiður,
verður hann ávallt gramur?“
Þannig talar þú en breytir illa og það getur þú.
Ótrúmennska Ísraels og Júda
6 Á dögum Jósía konungs sagði Drottinn við mig: Hefur þú séð hvað hin ótrúa Ísrael hefur gert? Hún fór upp á hvern háan hól og undir hvert grænt tré og drýgði þar hór. 7 Þá hugsaði ég: Þegar hún hefur gert allt þetta kemur hún aftur til mín. En hún kom ekki aftur og það sá Júda, hin svikula systir hennar.
8 Hún sá einnig að ég sendi Ísrael, hina ótrúu, í burt og fékk henni skilnaðarbréf vegna hjúskaparbrots hennar. En hin svikula Júda, systir hennar, varð ekki hrædd heldur tók einnig að drýgja hór. 9 Með léttúðarfullu lauslæti sínu vanhelgaði hún landið og drýgði hór með stokkum og steinum. 10 En þrátt fyrir allt þetta sneri Júda, hin svikula systir hennar, sér aldrei heils hugar til mín heldur aðeins af hræsni, segir Drottinn.
11 Drottinn sagði enn fremur við mig: Hin ótrúa Ísrael er réttlátari en hin svikula Júda.
12 Farðu, hrópaðu þessi orð í norður:
Hverf aftur, þú ótrúa Ísrael, segir Drottinn.
Ég mun ekki líta til þín í reiði
því að ég er miskunnsamur, segir Drottinn.
Ég er ekki ævinlega reiður.
13viðurkenndu aðeins sekt þína,
að þú hafir rofið trúnað við Drottin, Guð þinn.
Þú lagðir lag þitt við framandi guði,
undir hverju grænu tré,
en rödd minni hlýdduð þér ekki, segir Drottinn.