1Eins og snjór um sumar eða regn um uppskeru,
svo illa á sæmd við heimskan mann.
2Eins og spörfugl hlýtur að flögra og svala að fljúga,
eins er um óverðskuldaða formælingu,
hún verður ekki að áhrínsorðum.
3Svipan hæfir hestinum og taumurinn asnanum
en vöndurinn baki heimskingjans.
4Svaraðu ekki heimskingjanum eftir fíflsku hans
svo að þú verðir ekki honum jafn.
5Svaraðu heimskingjanum eftir fíflsku hans,
annars heldur hann að hann sé vitur.
6Sá fórnar fótum sínum og fær að súpa á ranglæti
sem sendir orð með heimskingja.
7Eins og fótleggir hins lamaða hanga máttlausir,
svo fer spakmælum í munni heimskingjanna.
8Þeim sem sýnir heimskum manni sæmd
fer eins og þeim er hnýtir stein í slöngvu.
9Eins og þyrnir stingst í hönd á drukknum manni,
svo er spakmæli í munni heimskingjanna.
10Eins og skytta sem skýtur á alla vegfarendur,
svo er sá sem ræður heimskingja eða vergangsmann til verka.
11Eins og hundur sem snýr aftur til spýju sinnar,
svo er heimskingi sem endurtekur fíflsku sína.
12Sjáir þú mann sem telur sig vitran,
þá á heimskinginn meiri von en hann.
13Letinginn segir: „Óargadýr er úti fyrir,
ljón á torgunum.“
14Hurðin snýst á hjörunum
og letinginn í hvílu sinni.
